Σημασία έχει να’σαι εκεί…

Βασιλική Παπαντωνοπούλου

Ο αέρας έξω από το σπίτι μυρίζει καμένο ξύλο, καθώς τα τζάκια δουλεύουν… υπερωρίες. Λαμπιόνια παντού, στολισμένες βιτρίνες, λαμπερά μπαλκόνια και πίσω από τις κουρτίνες να φαίνονται τα φώτα των χριστουγεννιάτικων δέντρων. Μπαίνοντας στο σπίτι, το ανθόνερο γαργαλάει τα ρουθούνια – αδιάσειστο πειστήριο ότι οι κουραμπιέδες μόλις βγήκαν από τον φούρνο…

Χριστούγεννα. Η μαγική εποχή, που ρίχνει χρυσόσκονη στα πάντα. Οι 10 μέρες όπου όλα είναι υπέροχα, που όλοι είναι χαρούμενοι και χαμογελαστοί, αγαπούν και προσφέρουν, που τίποτε κακό δεν γίνεται στον κόσμο… Τίποτε;
Το μυαλό πάει πολύ πίσω, στα παιδικά χρόνια, και ανασύρει τηλεοπτικές εικόνες, που συνδυάστηκαν άρρηκτα με χριστουγεννιάτικες γιορτές, γιατί απλά συνέβησαν τότε – και δεν είχαν καμία σχέση με το πνεύμα των ημερών…

Το 1975, τα δελτία των δύο δημόσιων καναλιών (δεν υπήρχε ακόμα ιδιωτική τηλεόραση) ασχολούνταν με τη δολοφονία του σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα, του Ρίτσαρντ Ουέλς. Προπαραμονή Χριστουγέννων, ήταν το πρώτο από –δυστυχώς- πολλά χτυπήματα της 17ης Νοέμβρη στην Αθήνα.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, το βασικό θέμα στο δελτίο ερχόταν από το εξωτερικό και ήταν η εισβολή των σοβιετικών στρατευμάτων στην Καμπούλ, που κλιμάκωσε τον Ψυχρό Πόλεμο.
Με κάτι τέτοια, ήρθε απότομα η προσγείωση από το συννεφάκι της μαγείας των Χριστουγέννων. Γινόταν πια συνείδηση ότι πολλά άσχημα πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο και αυτά δεν σταματούν για τις γιορτές.

Το 1988, οι τηλεοπτικές κάμερες περπατούσαν χριστουγεννιάτικα ανάμεσα στα συντρίμμια του αεροπλάνου της Pan American, που κατέπεσε στο Λόκερμπι ύστερα από έκρηξη βόμβας σκοτώνοντας επιβάτες και κατοίκους του σκωτσέζικου χωριού.
Εναν χρόνο αργότερα, το ζουμ του τηλεοπτικού φακού στους μαζικούς τάφους της Τιμισοάρα στη Ρουμανία, ήταν ανατριχιαστικό. Ανήμερα τα Χριστούγεννα, τα δελτία θα πρόβαλαν άλλα δύο πτώματα, αυτά του Νικολάε Τσαουσέσκου και της συζύγου του, που εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες…

Την επομένη των Χριστουγέννων του 1993, «βγήκε» η είδηση που θα έπαιζε για πολλές εβδομάδες και θα συγκλόνιζε με την ωμότητά της. Το ελληνικό κοινό θα μάθαινε για τη δολοφονική δράση των Σατανιστών της Παλλήνης,…
Στις 26 Δεκεμβρίου 2004, ο Εγκέλαδος χτύπησε ανελέητα (9,3 βαθμοί Ρίχτερ) την περιοχή όπου ενώνεται ο Ινδικός με τον Ειρηνικό Ωκεανό και σήκωσε τσουνάμι που έστειλε στον θάνατο περισσότερα από 230.000 άτομα…

Η μαγεία των Χριστουγέννων αντιμέτωπη τόσες φορές με την ίδια τη ζωή. Και όχι μόνο όταν συμβαίνουν συνταρακτικά γεγονότα, όπως τα προαναφερθέντα. Η ίδια η καθημερινότητα, όπως αναμφίβολα θα πιστοποιήσουν φέτος τόσοι απολυμένοι, απολυμένοι, απλήρωτοι μισθωτοί και συνταξιούχοι, είναι πλέον ωμή, «σπάει» τις φούσκες και κάνει την αβεβαιότητα για το μέλλον μόνιμο άγχος.

Ετσι το χριστουγεννιάτικο πνεύμα περιορίζεται σε αυτό που ίσως θα έπρεπε να είναι: μια γιορτή για τα παιδιά, μια ευκαιρία να βρεθούν μαζί οι οικογένειες, να ιδωθούν ξανά παλιοί φίλοι, να ειπωθούν ευχές από καρδιάς… Να γυρίσει το βλέμμα γύρω από το γιορτινό τραπέζι, να απαθανατίσει τα αγαπημένα πρόσωπα, να σταθεί με νοσταλγία στη θέση όπου καθόταν εκείνος που λείπει πια ή να χαμογελάσει στη θέα των λιλιπούτειων πλασμάτων που θέλουν να ανέβουν στην αγκαλιά των μεγάλων και να συμμετάσχουν στο γλέντι.

Και, όταν ανοίξει ξανά η τηλεόραση και αρχίσει ο ορυμαγδός των κακών ειδήσεων, η ψυχή θα είναι προστατευμένη, θα έχει πάρει μια γενναία δόση δύναμης για να προχωρήσει. Επειδή θα έχει συνειδητοποιήσει πόση σημασία έχει τελικά η δυνατότητα του «να ’μαστε εκεί». «Να ‘χουμε την υγειά μας και να τα λέμε», έστω και μια φορά τον χρόνο. Να ‘χουμε την υγειά μας…

Πηγή "theinsiders"

Posted in: Κείμενα