Ο παππούς μου

Κωνσταντίνα Μανουσάκη

Ο παππούς μου ήταν κομμουνιστής
Τη λιγοστή σύνταξη που έπαιρνε την έδινε για να χτιστεί το "Σπίτι του Λαού". Το καυχιόταν κιόλας, κάτι που εξόργιζε τα παιδιά του, τα χνώτα των οποίων βρωμούσαν από την πείνα.
Ήταν σίγουρος όμως πως τα παιδιά και τα εγγόνια που απέκτησε ήταν ένας αρκετά καλός αριθμός για να ενισχύσουν τις δυνάμεις της λαϊκής παράταξής του. Δεν γνώριζε βέβαια πως εφόσον η πείνα έμπαινε από την πόρτα του σπιτιού τους, η ψήφος για το κόμμα έβγαινε από το παράθυρο και διασκορπιζόταν.
Όταν κάποτε θέλησε να δει αν το Κόμμα τον τίμησε για την προσφορά του, η μικρότερη κόρη του επέβαλε σθεναρή αντίσταση προκειμένου ο παππούς να μην αποκαρδιωθεί. Παρ’ όλα αυτά ο επίμονος παππούς κατάφερε να κοιτάξει την πλάκα με τα ονόματα όσων προσέφεραν για το κόμμα.
Δεν είδε γραμμένο το όνομά του. Και βέβαια πικράθηκε. Όμως ήταν "βαμμένος". Έτσι βρήκε και το δικαιολόγησε, και το ξεπέρασε σχετικά γρήγορα. Τουλάχιστον αυτό έδειχνε.
Ο παππούς έχει αποδημήσει εις Κύριον εδώ και πολλά χρόνια. Αν και αρνιόταν πεισματικά να ενδώσει  στον αγγελιοφόρο του κάτω κόσμου. Περίμενε βλέπετε να έρθει στην κυβέρνηση το Κόμμα του (κάτι σαν τη Δευτέρα Παρουσία ένα πράμα)!
Αυτή η πίστη του παππού στο κόμμα του, ήρθε στη μνήμη μου τώρα που ζούμε τα ανείπωτα. Που ζούμε την κρίση στην πολιτική, την ιδεολογική κρίση μαζί με όλες τις άλλες, την οικονομική, αυτή των αξιών μας ως ανθρώπων πρωτίστως και ως μελών κοινωνικών συνόλων.
Αυτή η αφέλεια και η αμάσητη πίστη (κατ’ εμέ) του παππού μου, μου θύμισε τους ψηφοφόρους των κομμάτων.
Λυπάμαι  που ο παππούς  μου άφησε να πέσει το φτωχικό του σπίτι  για να στηθεί το "Σπίτι του Λαού". Λυπάμαι που δε βοήθησε στη μόρφωση των παιδιών του και στην ανάγκη τους να πατήσουν στα πόδια τους και να πορευτούν μια καλύτερη ζωή από εκείνον. Λυπάμαι που πίστεψε τόσο μα τόσο πολύ στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα των πολιτικών.
Περισσότερο όμως λυπάμαι που έχουν περάσει τόσα χρόνια και δεν έχει αλλάξει τίποτα. Απλά φιλτράρονται με νέα πρόσωπα (αμφιβόλου ιδεολογίας και πιστεύω) όλες οι πολιτικές παρατάξεις. Λυπάμαι που το κράτος και οι μηχανισμοί του βοηθούν στην ανάδειξη του παρακράτους ως πολιτικό κόμμα.
Δεν ξέρω τι θα έκανε ο παππούς μου αν ζούσε στις μέρες μας. Δεν ξέρω αν θα υποστήριζε την… Παπαρήγα την... "καλή" (βλέπε "Απαράδεκτους"). Το θέμα δεν είναι τι θα έκανε ο παππούς μου και κάθε άλλος παππούς αλλά εμείς. Εδώ στο τώρα.
Γιατί οι στίχοι του Ναζίμ Χικμέτ "αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη...", μπορεί εύκολα δυστυχώς να γίνουν το λάβαρο για εθνικιστικού τύπου σωτήρες και πωλητές πολιτικών ψευτο-αξιών.
Πηγή "pheme.gr" 

Posted in: Απόψεις