Πιτσιρίκος
Όταν έκανα τη θητεία μου στο Πολεμικό Ναυτικό, η μοναδική μέρα που επιτρεπόταν να καθυστερήσουμε να πάμε στα κρεβάτια μας ήταν η Πέμπτη. Γιατί την Πέμπτη έπαιζε μπάσκετ ο Άρης στην Ευρώπη.
Τα βράδια της Πέμπτης, το ΚΨΜ του Κέντρου Εκπαίδευσης ήταν γεμάτο από ναύτες. Και φυσικά, δεν ήταν μόνο Θεσσαλονικείς, ούτε οπαδοί του Άρη. Αλλά εκείνα τα χρόνια, όλοι οι Έλληνες ήταν με τον Άρη. Ή σχεδόν όλοι.
Ο αγώνας του Άρη με την ιταλική ομάδα έχει ξεκινήσει, όλοι πανηγυρίζουμε τα καλάθια του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φιλίππου και των άλλων παιδιών, και η μοναδική παραφωνία είναι ένας οπαδός του ΠΑΟΚ που πανηγυρίζει τα καλάθια της ιταλικής ομάδας.
Το σκηνικό είναι αστείο, όλοι γελάνε με τις αντιδράσεις του αλλά κάποια στιγμή το παόκι κάνει το μοιραίο λάθος: βρίζει τον Γκάλη. Τον βρίζει χυδαία.
Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, το παόκι έχει βγει σηκωτό από το ΚΨΜ. Προσπαθεί να ξαναμπεί αλλά δεν τον αφήνουν. Τον βλέπω από το τζάμι. Καπνίζει και βρίζει. Μέσα στο κρύο.
Λίγα χρόνια πριν, έχω πάει στο ξενοδοχείο Divani, για να συναντήσω έναν μπασκετμπολίστα του Άρη.
Είναι οικογενειακός φίλος των συγγενών μου στη Θεσσαλονίκη, έχει κατέβει στην Αθήνα με την ομάδα του Άρη για έναν αγώνα, και έχω πάω να του δώσω κάτι έγγραφα, για να τα πάρει μαζί του.
Μιλάμε για λίγο στην είσοδο του ξενοδοχείου -γνωριζόμαστε ήδη από την Θεσσαλονίκη- και τον ρωτάω: «Είναι και ο Γκάλης εδώ;». «Εδώ είναι, θέλεις να τον γνωρίσεις;». Φυσικά, θέλω.
Οι παίκτες του Άρη είναι στο σαλόνι του ξενοδοχείου. Φοράνε φόρμες και είναι πολύ ήσυχοι. Εκεί και ο Γκάλης. Πιο ήσυχος απ’ όλους. Τους χαιρετάω, με χαιρετούν, τους εύχομαι καλή επιτυχία. Μου κάνει εντύπωση πως ο Γκάλης είναι πιο κοντός από εμένα αν και είμαι έφηβος. Χαιρετάω και φεύγω.
Απόψε ο Άρης Θεσσαλονίκης τιμάει τον Νίκο Γκάλη, με έναν αγώνα στο Αλεξάνδρειο.
Πολλά μπορεί να πει και να γράψει κάποιος για τον Νίκο Γκάλη. Αλλά δεν χρειάζεται. Γιατί ο Γκάλης δεν έλεγε, ο Γκάλης δεν μιλούσε σχεδόν ποτέ, ο Γκάλης δεν αποζήτησε την δημοσιότητα. Ο Γκάλης έκανε.
Όποιος έχει δει τον Νίκο Γκάλη να παίζει, ξέρει. Δεν χρειάζεται να του πει κανείς τίποτα.
Καταλάβαινα πως ο Νίκος Γκάλης ήταν σπουδαίος όταν τον έβλεπα στο γήπεδο ή στην τηλεόραση.
Βεβαιώθηκα απόλυτα για το μεγαλείο του, όταν σταμάτησε να παίζει.
Όταν ξεκινούσε ο αγώνας και ο Γκάλης δεν ήταν πια εκεί. Στην απουσία του φώναζε η αξία του.
Σε αντίθεση με τις μεγάλες προσωπικότητες της τέχνης και του πολιτισμού -που πρέπει να πεθάνουν για να παραδεχτούν οι περισσότεροι την αξία τους-, οι πολύ μεγάλοι αθλητές κάνουν αισθητή την απουσία τους, ενώ βρίσκονται ακόμα στη ζωή.
Νίκο Γκάλη, σε ευχαριστώ για όλες τις αξέχαστες συγκινήσεις.
Σε ευχαριστώ ακόμα πιο πολύ που δεν έλεγες πολλά.
Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που έδωσες σε μια χώρα που πάσχει από λογοδιάρροια.
Piraeus Time
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου